De 23-jarige wereldverbeteraar Rachel Corrie was een Amerikaanse vredesactiviste uit Olympia, Washington, die op 16 maart 2003 werd verpletterd door een Israëlische bulldozer, terwijl ze geweldloze directe actie ondernam om het huis van een Palestijnse familie te beschermen tegen de zoveelste sloop.
Sinds haar moord zijn er in haar naam over de hele wereld enorm veel solidariteitsactiviteiten uitgevoerd.
Rachels dagboeken en e-mails uit haar tijd in Palestina zijn in verschillende vormen beschikbaar. Ze zijn gepubliceerd in boeken, omgezet in toneelstukken, dramatische voordrachten en op internet gebruikt.
”Ik moet op zijn minst vermelden dat ik ook een mate van kracht en van het basisvermogen van mensen ontdek om mens te blijven in de moeilijkste omstandigheden – die ik ook nog niet eerder heb gezien. Ik denk dat het woord waardigheid is. Ik wou dat je deze mensen kon ontmoeten. Misschien, hopelijk, ooit.”
– Rachel Corrie, in een e-mail aan haar moeder, 28 februari 2003
Bijna 20 jaar voordat Israëlische troepen de Palestijns-Amerikaanse journalist Shireen Abu Akleh doodde, terwijl ze verslag deed vanuit de bezette stad Jenin op de Westelijke Jordaanoever, reed een Israëlische soldaat met een bulldozer over de Amerikaanse vredesactivist Rachel Corrie en verpletterde haar.
Beide moorden wijzen op een bewuste daad. Een daad waarbij de Israëlische daders zich, zoals zovaak, onschenbaar achtte.
Journalist Abu Akleh stond met een groep collega’s en droeg een vest waar duidelijk ‘PRESS’ op stond, ver verwijderd van de buurt van de gevechten die eerder die ochtend hadden plaatsgevonden.
Corrie protesteerde geweldloos en vredig tegen de sloop van het huis van een Palestijns gezin in Gaza. Ze droeg een fluorescerend oranje jack met reflecterende strepen en was al enkele uren ter plaatse, soms in een megafoon sprekend.
Rechtvaardigheid?
Jamil Dakwar, een Palestijns-Amerikaanse mensenrechtenadvocaat die de Corries sinds 2003 adviseert, is van mening dat de Amerikaanse regering “in feite medeplichtig” was aan Israëlische misdaden.
“Als het een andere buitenlandse regering was geweest, zou er al een Shireen Abu Akleh en Rachel Corrie Accountability Act zijn en sancties tegen dat land en zijn hoogste functionarissen voor het ongestraft vermoorden van een Amerikaanse mensenrechtenactivist en journalist”, zei Dakwar. “Eerlijk gezegd zou ik de Verenigde Staten niet toevertrouwen om een geloofwaardig en onafhankelijk onderzoek te doen naar ernstige misstanden door nabije Amerikaanse bondgenoten zoals Israël. Het prijskaartje voor echte verantwoording is te hoog.”
international solidarity movement
De jonge activist Rachel Corrie kwam naar Gaza om de bezetting vreedzaam te bestrijden met de International Solidarity Movement (ISM). De actiegroep zet zich in om de wettelijke onrechtmatigheden van Israël te voorkomen, waaronder de sloop van Palestijnse huizen en het doden van demonstranten door sluipschutters.
In e-mails vanuit Palestina aan haar ouders beschreef ze het geweld en de verwoestingen in Gaza, uitgevoerd door het Israëlische bezettingsleger (IDF), met behulp van tanks, bulldozers en scherpschutters. Haar laatste bericht was van 27 februari 2003, waarin ze de verwoesting van 602 huizen beschreef. Het Israëlische leger zei dat het daarbij doelde op verdachte militanten, maar zij zei getuige te zijn geweest van ‘genocide’.
Rachel Corrie stierf, verpletterd onder het gewicht van een Israëlische militaire bulldozer. Ze probeerde te voorkomen dat de machine van 80.000 pond verder zou gaan met de ‘genocide’. Deze humane daad van onbaatzuchtigheid werd haar fataal. Onverteerbaar. Onrechtvaardig. Ongelooflijk.
Haar dood was een ongewoon verhaal voor internationale media, die vaak melding maakten van de dood van Palestijnen, meestal zonder ze bij naam te noemen. Het was ook een ongewoon verhaal voor Palestijnen, die het niet gewend waren een buitenlander, sterker nog een solidariteitsactivist, te zien die zo’n gewelddadige dood in hun land ontmoette.
Volgens Hamayel begon Rachel Corrie’s nalatenschap op internationaal niveau “vrucht te dragen”. “Kijkend naar het aantal niet-Palestijnen die westerse media oproepen voor het verheerlijken van Oekraïne voor dingen die de Palestijnen al jaren doen, laat ons zien wat Corrie’s inspiraties hebben veroorzaakt in de internationale solidariteitsscène“, zei hij.
Anderen in dezelfde leeftijdsgroep, zoals Emad Saleh, een jonge werknemer bij een communicatiebedrijf in Ramallah, zien Rachel Corrie als “een symbool van opoffering“. “Als een buitenlander naar Palestina komt en zo sterft, is dat een bijzonder groot offer“, zei hij. “Persoonlijk zie ik haar als een symbool van Palestijns verzet“, benadrukte hij.
gerechtigheid voor Rachel Corrie?
De Amerikaanse regering heeft nooit onderzoek gedaan naar de moord op Amerikaans staatsburger Rachel Corrie, ondanks het feit dat tientallen leden van het Congres destijds hadden opgeroepen tot een dergelijk onderzoek. Evenmin heeft het onderzoek gedaan naar de dood van andere Amerikaanse burgers door toedoen van Israëlische troepen, waaronder de 18-jarige Turks-Amerikaanse Furkan Dogan, een van de negen vredesactivisten die in 2010 door Israëlische soldaten werden gedood aan boord van de Mavi Marmara, een vloot die op weg was naar Gaza om leveren van humanitaire goederen; 16-jarige Mahmoud Shaalan, een ongewapende Palestijns-Amerikaanse jongen die in 2016 werd gedood toen hij een controlepost op de Westelijke Jordaanoever overstak; en de 78-jarige Omar Assad, een voormalige eigenaar van een kruidenierswinkel in Milwaukee die eerder dit jaar stierf aan een schijnbare hartaanval nadat Israëlische soldaten hem uit zijn auto hadden gesleept, hem vervolgens geblinddoekt en geboeid hadden.
De Amerikaanse regering heeft ook geen onderzoek gedaan naar ernstige verwondingen die door Israëlische troepen aan verschillende Amerikaanse burgers zijn toegebracht, waaronder de mishandeling van de 15-jarige Tariq Abu Khdeir in 2014, die vanuit Florida op bezoek was bij familie in Jeruzalem. Een dag eerder was Abu Khdeirs 16-jarige neef Mohammed Abu Khdeir, die geen Amerikaans staatsburger was, ontvoerd door Israëlische kolonisten en levend verbrand.
Na 14 jaar heeft familie Corrie de hoop op gerechtigheid opgegeven. Ondanks de vele beloftes van de hoogste Amerikaanse functionarissen heeft dit, zoals zovaak, tot niets geleid. Geen verantwoordelijkheid. Geen gerechtigheid.
stichting ‘The Rachel Corrie Foundation’
De familie Corrie zit niet stil heeft al vele jaren een krachtige stichting ter ere van hun vermoorde dochter. De stichting is in 2022 actiever dan ooit en wij nodigen je van harte uit om de inspirerende verhalen van Rachel en haar familie te lezen op www.rachelcorriefoundation.org.
